Op een zomerse middag vernielt een gasontploffing een huis, dat bijna een eeuw diende als ambtswoning voor de bedienden van de onbewaakte overweg, tot de spoorweg - de route - gesloten werd. De 77-jarige Cyriel, die een groot deel van de dag doorbrengt op het bankje op zijn stoep, hoort het gebeuren en ziet na het optrekken van de stofwolk dat er van het bekende monument, opgetrokken in de typische architectuur van de 19de eeuwse spoorweggebouwen, niets meer overblijft. De hele middag zijn de hulp- en ordediensten in de weer, toeterend rijden hun typische voertuigen op en af. Cyriel verneemt dat het kinderloze echtpaar dat er woonde de ramp niet heeft overleefd en dat raakt hem. Als buurjongen trok hij met de kinderen die daar woonden op naar school en speelde met hen al voor WO2 uitbrak, na de school, op zon- en feestdagen en in de vakanties. 's Avonds verneemt Cyriel op het journaal van de lokale televisiezender dat er tussen het puin ook gemummificeerde en verbrokkelde resten gevonden zijn, die vermoedelijk aan één en hetzelfde geraamte toebehoord hebben. Cyriel begint te graven in zijn verleden.